Türkçe’de “game” ve “play” kavramlarının aynı karşılığı var: Oyun. Ama bu iki kavram arasında bazı farklılıklar var. “Game” belirli kurallar dahilinde ve bir sonu, sonucu olan süreci tanımlamak için kullanılıyor. “Play” ise daha özgür bir alanı, daha kuralsız bir alanı işaret ediyor. Peki sizce çocuklarla oynayacağımız oyunlar hangisi olmalı?

Ben ikincisini tercih ediyorum. Oyun her haliyle güzel bir öğrenme alanıdır. Ama özgür haliyle oyun sırasında yaşanan öğrenme diğer öğrenme türlerine göre çok daha kalıcı ve anlamlıdır. Çünkü o keşif, kendisinin aaa-haaa anıdır. Kalıcı öğrenme ise bizim için işte tam da bu aaa-haaa anlarında gerçekleşiyor. 

Einstein, “Oyun araştırmanın en yüksek biçimidir.” der. Yetişkinler bunu gündelik hayat içerisinde gözden kaçırabiliyor veya unutabiliyor, ama eminim ki çocuklar için oyun her zaman tam bir keşif alanı. Uyanır uyanmaz oyun oynamak istemelerinin nedeni bu olabilir. 

Oyun abi lakabı takılmış biri olarak çocuklarla oyun oynamak üzerine kendi deneyimlerimden işe yarayacak birkaç öneri vermek istiyorum. Ben özellikle çocuklarla interaktif oyunlar oynamaktan çok zevk alıyorum. Bu oyunların içinde bir şekilde fiziksel hareketin olması gerekiyor. Bu kısmı belki diğer oyuncunun yapacağı şekilde düzenleyebilirsiniz. Oyunlarda sesin de önemli bir yeri var. Hareketlerin başlangıç veya bitmesiyle eş zamanlı şekilde bazı sesler kullanılabilir. Bir diğer önemli unsur oyunculuk performansı olabilir. Bu sadece bir mimik ya da sadece özel bir fiziksel duruş bile olabilir. Son olarak oyuna katacağınız biraz espri oyunu daha da eğlenceli hale getirecektir. 

O zaman çocukların oyununa nasıl dahil olalım? Bence ne bir şeyler öğretmek için ne de bizim istediğimiz oyunu kurmak için. Biz de oyuna bir çocuk gibi girelim. Eşit bir oyun kurucu olarak eğlenmeye ve öğrenmeye çalışalım. Bakalım oyun ve oyun arkadaşımız bize ne yaşatacak?